Franciscus here we are!

Zaterdag 7 juni

Helaas slapen we recht tegenover de kroeg en is het lekker weer. Veel geschreeuw tot laat in de nacht. Ik slaap er niet van en Irene heeft last van het kussen. We staan op met het gevoel dat we door de centrifuge zijn gehaald. Dat wordt wat! Het is zaterdag en we besluiten om vandaag echt rustig aan te doen. Een klein stukje fietsen tot de volgende camping ongeveer 15 kilometer verderop. Een stevig ontbijt zit er niet in. Een kop koffie en een croissant, daar moeten we het mee doen. Iets te duur betaald! We halen de fietsen uit het winterverblijf en rijden de zon in. Lekker op tijd, waterflessen goed gevuld! We maken de 8 kilometer vals plat af en hopen dat het dan beter wordt. Maar nee! We blijven maar klimmen en klimmen! Kleinste blad achter en voor op 2! Dat houden we een poosje vol! Mijn longen willen maar niet wakker worden. Ik moet telkens stoppen omdat ik het niet bij geademd krijg. Telkens uit hijgend over het stuur en dan weer verder. Wel weer fietsend, want lopen is nog veel vermoeiender. We zeuren dat dit wel erg zwaar is en dat het niet goed omschreven staat in het boekje. Heb je fijn niks aan, je moet toch steeds verder. Wel lekker om af en toe ook eens te jammeren (doet Sita nog elke dag!). Gelukkig stapt ze wel zelf steeds de kar in, geen strijd meer, maar alleen nog een lijdzaam jammerend protest. We worden bewonderend bekeken door de racefietsers en af en toe ingehaald door een clubje motorrijders. Soms rijden ze als gekken! Vast heerlijk, dat bochtenwerk, maar wij schrikken ons een pukkel! De laatste bochten tot aan Verghereto zijn echt verschrikkelijk. Na iedere bocht moeten we stoppen! Op het plein in het dorp is een winkeltje. Er staan stoelen voor, in de schaduw. We ploffen er op en de uitbater Paolo maakt een lekker broodje. Met een fles melk erbij smaakt dat prima. Tegenover ons zien we het bordje camping. Het wijst richting berg. Wij vrezen het ergste en vragen of dat nog erg steil omhoog gaat. Tot onze verbazing, antwoord hij, dat de camping dicht is! Kanonnen! Daar hadden we niet op gerekend. Er is wel een B&B zegt hij. Oké, dat moet het dan maar worden! Hij belt voor ons naar Fernanda. Voor ons onverstaanbaar regelt hij een slaapplek. En, dat verstaan we, we moeten eerst nog even ons brood op eten! Even later komt er een mevrouw aanlopen. Ze valt op, want ze is bijzonder gekleed! Een strak zittende joggingbroek en een iets te kort bloesje kunnen haar buik niet verhullen. Ha, Fernanda! Roept Paolo vanuit zijn winkel. Ze komt ons halen! Een schat van een vrouw, die wij uit alle macht proberen te begrijpen, neemt ons mee naar haar huis. Vrolijk kwetterend loopt ze naast ons, als wij de uitdragerij naar boven sjouwen. Dan gaat het hek van haar tuin open en rijden we naar binnen. Een tuin, bestaande uit 3 terrassen en gelukkig schaduw van een paar bomen. De garagedeur wordt van binnen uit open gedaan en ik krijg een rondleiding terwijl Irene en Sita de schaduw opzoeken. In de garage staat een bank, de ruimte daarachter is ingericht als soort keuken annex washok. Rechts van de ingang is de deur naar de slaapkamer en suite. Alles heerlijk koel! Of het goed is, vraagt Fernanda. Uitstekend, zeg ik! Hier blijven we! Vanavond om 20:00 uur gaat ze pasta voor ons koken, of dat goed is? Kijk, dat is nog eens een ontvangst!
We douchen onszelf en Sita (die was echt smerig) en draaien 2 wasjes. We krijgen een bakkie Italiaanse koffie en worden getrakteerd op een karaoke voorstelling. Dat hadden we onderweg al begrepen, maar niet gedacht dat zich dit alles in diezelfde garage zou afspelen! We lopen langs een steil pad naar het pleintje terug. Even boodschappen doen voor morgen. De winkel is morgenochtend open voor vers brood! We drinken er een biertje, eten een zak chips (moeten aan ons zout gehalte denken) en gaan weer terug omhoog. Lopend valt dat ook niet mee! Dan worden we door Fernanda gevraagd om boven te komen als we willen. Ze legt uit dat ze ons niet roept, maar om 20:00 uur is het eten klaar. Als we naar boven gaan, via een keldertrap, dan staan er in de eetkamer 4 borden klaar met het eerste gerecht. Een bordje met peer en vleeswaren. Ziet er heerlijk uit. Er schuiven nog twee oude heren aan, die kennelijk boven slapen. Samen eten we wat Fernanda heeft gekookt! Spaghetti! Met handen en voeten hebben we een geanimeerd gesprek. Dan zegt Fernanda: " zo, tijd om te gaan slapen! Hoe laat ontbijt?" 08:00 uur spreken we af, maar het kan ook half negen worden!
Kortom, het is hier goed en bijzonder. Morgen zien we wel weer verder!
1823 kilometer op de teller. Op 810 meter hoogte!

Zondag 8 juni

Slapen viel nog niet echt mee. Het lijkt lekker in zo'n koele kelder, maar een beetje klammig was het wel. Mag de pret niet drukken. Geen treinen om ons heen en van de Strada merken wij niks. We hebben alles ingepakt als we naar boven gaan voor het ontbijt. De beide heren zijn al vissen. Irene heeft ze bij het hond uitlaten nog gedag gezegd. We hopen, nou ja, eigenlijk rekenden we op een stevig ontbijt. Dat werd het even niet! We krijgen een heerlijke pot thee en beschuitjes met zelf gemaakte jam. Heerlijk! Dan schrijft Irene nog een verhaaltje in het schrift. Is goed voor de moraal, zegt Fernanda. Zij is er heel blij mee, ook al kan ze niet alles lezen. We hebben gisteravond al beloofd een kaart te sturen uit Nederland. Die kan mooi op de eetkamer deur bij de anderen.
In het dorp kopen we brood. We zien meer beweging in het dorp dan gisteren. Er blijkt een wielerwedstrijd langs te komen. We besluiten die even af te wachten. Als de eerst groep voorbij komt, hebben zij onze klim van gisteren achter de rug. De kopgroep ziet er nog fris uit. Wij gaan achter hen aan........er komen er nog heel wat voorbij. Na een klein stukje naar beneden het dorp uit, komt de volgende klim. Het is voor onze moraal goed dat de volgende groepjes renners het hier ook moeilijk mee hebben. We moedigen elkaar aan! Onze benen moeten weer even wennen, maar het gaat stukken beter dan gisteren. De laatste klim, van deze berg, is 10 %. Niet kijken! Fietsen! We komen allebei zonder stoppen boven! Joehoe! Wat is dat een heerlijk gevoel. Dan volgt er een pad door het bos, dat bovenaan eigenlijk afgesloten is. We besluiten het toch te doen. Er is geen omleiding aangegeven dus wagen we het er op. Het gaat lekker naar beneden, maar het wegdek is heel slecht! Na een paar kilometer komen er 2 wielrenners naar boven. We halen opgelucht adem. Lijkt erop dat deze weg toch ergens naar toe gaat. Als we uit het bos komen, fietsen we zo recht een café binnen! Heerlijke koffie en een zakje koeken gaan er goed in. Een club wielrijders van een zekere leeftijd komt ook op de koffie. Of wij even van hen een foto willen maken. Tuurlijk! Hij zet hem gelijk op Facebook. Wat overigens heel grappig klinkt in het Italiaans. We blijven meer dalen dan klimmen, maar soms zitten er heel venijnige stukken tussen. Na zo'n klim komen we bij Lago di Montedoglio. Prachtig blauw water, windstil! Ook hier gaan we licht op en af en begint het toch te warm te worden om te fietsen. We zoeken een plek in de schaduw. Helaas lukt dat niet aan het water. De afdalingen er naartoe zijn zo steil! Dat wordt te ingewikkeld. Voor een brug zien we een landweggetje en een flinke boom, die daar voor schaduw zorgt. Hier gaan we siësta houden. Midden tussen de bloeiende gele brem! Na 2 uur wordt het ook hier te warm. De zon draait om de boom en de wind is hier gaan liggen. Eigenlijk een uur te vroeg! We besluiten het er op te wagen. Na een paar flinke klimmetjes en weer heerlijk naar beneden, blijkt het toch nog te warm. In Sansepolcro zoeken we een koel colaatje in de schaduw op. Tussen de ouwe mannetjes zitten we een uurtje te puffen. Dan, het is inmiddels 16:30 uur, gaan we toch weer verder.
Eigenlijk is dan het tempo eruit. We ploeteren nog even voort. Als we onder het spoor doorgaan en echt steil omhoog moeten, zien we een bordje agriturismo met een bedje er bij. Het is nog 8 kilometer naar de volgende stad, maar we blijven liever hier! Op het bordje staat: 200 meter. Mooi! We gaan die kant op! De pizzaboer weet het ongeveer en na navragen bij 2 verschillende huizen hebben we het gevonden! Een prachtige acienda! Dit moet je echt een keer gaan zien! De eigen wijn wordt hier voor ons ingeschonken! We mogen de tent in de tuin opzetten. Dan horen we dat er feest is in het dorp! Selci Lama. Daar kunnen we eten en wat drinken. Het hek uit en dan rechts af, bruggetje over en dan op de muziek af. Nu is het nog licht, dus we kijken goed welke afslagen we nemen. In het dorp is het druk en gezellig. Een kleine kermis en een grote eettent tegenover de dansvloer! Een enorm podium herbergt een band, die gezellige dansmuziek speelt. De dansvloer, het basketbal veld, is vol met stijl dansende mensen, jong en oud. Soms gaat men massaal over op line dance. In de tent staan grote tafels met banken. Wij gaan ergens zitten en kijken om ons heen. Hoe krijg je hier eten? We komen er niet uit, maar dat geeft even niks. Er valt genoeg te zien. De bediening loopt zich rot tussen alle tafels door. Als we trek krijgen, vraag ik een van de mannen of we iets kunnen bestellen. Hij zegt: ticket? Nee, geen ticket. Hij wijst naar een loket helemaal achter in de hoek. Ik loop er heen en bestel op de gok, pasta, insalata en wijn. Ik betaal en krijg een ticket. Ik loop terug naar onze plek. Iemand komt het ticket halen en even later zitten we aan een heerlijk bord pasta en komt een plastic kan met wijn op tafel. We proosten met elkaar en alle anderen aan tafel. We kijken nog even naar het gekrioel op de dansvloer en zoeken dan, in het pikke donker, onze weg terug naar de acienda! Met behulp van de rondvliegende vuurvliegjes lukt dat aardig! De muziek klinkt door het dal en wij slapen er heerlijk op!
Dan het ontbijt.........werkelijk......fantastisch!
Tip: ga naar Agritutismo Ca'Matra in San Guistino (Umbrië) www.agriturismocamatra.it
Tjemig, wij willen hier niet weg!
We bestellen een doosje wijn en laten dat in augustus opsturen naar huis!
1879 kilometer op de teller. Op 315 meter hoogte.

Maandag 9 juni

Uiteraard zijn we door zo'n uitgebreid ontbijt niet vroeg op pad. We vragen of we het adres mogen doorgeven aan Reitsma, zodat het in het boekje kan. Heel graag. Ze heeft al naar Nederland gebeld (wordt niet duidelijk waarheen) maar ze krijgt geen respons. Wij gaan reclame maken. Dus.....heb je het gevonden op internet....delen graag!
Wij nemen afscheid van moeder en de kinderen. Het beloofd weer een warme dag te worden. We besluiten niet de mooie route door alle dorpjes te nemen, maar langs de weg (zeg maar provinciale) te blijven rijden. We schieten zo lekker op, het lijf doet het goed. Zo rond half 1 wordt het tijd voor schaduw en picknick. De boodschappen hebben we al gedaan. We vinden in Umbertide een schattig plein. Bomen te over, een fonteintje en heerlijke bankjes. Als je maar lang genoeg niet meer op je eigen bankstel zit, gaat alles lekker zitten. Rond 15:00 uur pakken we alles weer in, drinken koffie op de hoek en stappen om 15:45 uur weer op. Het is dan nog 32 graden!! Hoe lang moet je blijven zitten voordat het koeler wordt? Wij weten het niet, maar gaan goed uitgerust weer verder. Het doel is om de camping bij Assisi te bereiken en daar dan 2 nachten te blijven.
Na een uur trappen gaan de benen ineens zwabberen, er moet zout in! Alleen op die zouttabletten red je het toch niet. Gelukkig liggen de dorpen niet ver uit elkaar en zitten we op de doorgaande weg. Een winkel annex bar heeft cola en chips. In de schaduw eten we alles lekker op. Een grote vrachtwagen stopt er ook. De mannen kijken met bewondering naar onze fietsen en wensen ons nog een goeie reis. Even later zullen ze ons luid toeterend voorbij scheuren!
Boven in een dorp hebben we ook bekijks. Een man is ons, kennelijk, voorbij gereden en wacht ons nu op. We staan op de film, benieuwd waar die getoond gaat worden. Ben helaas vergeten om ons email adres door te geven, daar denk je dan pas aan als je alweer naar beneden zoeft!
Doordat we de route niet volgen, moeten we af en toe even kijken hoe we het gaan doen. De provinciale weg gaat, volgens de kaart, ergens over in de snelweg. Dat moeten we zien te omzeilen. Helaas resulteert dat in een beetje fout stukje. De GPS stuurt ons rechtsaf. Wij volgen braaf. Dan wordt de weg slechter en slechter. We zijn wel wat gewend. Dus hup.....niet zeuren. Uiteindelijk staan we op een boerenerf de honden van ons af te houden! Een auto heeft ons even eerder ingehaald en staat op hetzelfde erf. Rijdt blijkbaar op zijn navigatie......fout. De boer wijst de weg. We moeten om de boerderij heen en dan rechtdoor. Dat klopt, inderdaad. Zo'n 2 kilometer pad geschikt voor tractoren ligt voor ons. Het is niet anders....zal voor die mooie auto ook niet fijn zijn, denken wij!
Als we uit de bush zijn, is het even lastig om te bedenken waar we nu precies zijn. De weg loopt op en af en zoals in heel Italië heeft het woord zoab (zeer open asfalt beton) een hele nieuwe betekenis gekregen voor ons. Geconcentreerd fietsen blijft handig om het materiaal heel te houden. De omgeving is prachtig. Mooie groene heuvels afgewisseld met gele korenvelden. Hier en daar een mooie acienda. Het leven is hier goed, zo lijkt het!
Als we ons staan te oriënteren, stopt er een auto. Wij vragen de weg naar de camping bij Assisi. O, ja daar moet hij ook heen. Hij rijdt ons even voor. Ik heb daardoor het idee dat we vlakbij zijn. Irene (heeft de kaart) weet dat het nog zeker 10 kilometer is. We rijden achter hem aan naar de volgende afslag. Dan zie ik ook de kilometers nog te gaan. Pfffff tegenvaller! Cursus mentale weerbaarheid nog niet gehad, maar ik oefen!
In Bastia Umbra zien we ineens een bordje: camping 1000 meter! Die duren nog best lang! Eindelijk komen de vlaggen inzicht. Het is 19:30 uur, we zijn er! Tentje op.....geen haring fatsoenlijk in de grond te krijgen. Dan op zoek naar eten. De maag is echt leeg, maar toch voel je geen honger. Gek, eigenlijk! Op naar het restaurant. Daar zijn 2 schoolklassen heel druk! Wij verplaatsen naar een rustiger tafeltje en laten ons het biertje en de pasta lekker smaken. Een dagje rust in Assisi, we hebben het verdiend!
1951 kilometer op de teller.