Effe een hotelletje!

Zondag 1 juni
Heerlijk....een rustdag! In de ochtend kijken we hoe iedereen aan het inpakken is. Een man, die vanuit Istanboel komt, blijkt een probleem te hebben met zijn fiets. Zijn as van zijn voorwiel is gebroken! Lastig op zondag. De campingeigenaar belt wat rond, maar ook hem lukt het niet. Hij zet zuchtend zijn tentje weer op. Morgen is het nationale feestdag en dus is ook alles dicht.
Als we hebben ontbeten met alles wat we nog in de tas hebben zitten, aangevuld met koffie van de camping, gaan we naar beneden.
Het is een enorme herrie op de berg. Net als gisteravond knoeren er allerlei motoren de berg op! Dan blijkt er een oldtimer race te zijn. Geweldig opgekalefaterde voertuigen komen de berg op. Zal niet om de tijd gaan, gokken we!
In de stad is het lekker wam en druk. We wandelen richting arena. Zitten daar een poosje op een bankje in de schaduw! De hond heeft ook rust nodig. Na een poosje zoeken we een terras op. Een tosti en wat te drinken en wij kunnen weer uren kijken naar wat er voorbij komt. Dan langs het water terug omhoog naar de camping. Flesje witte wijn erbij en dan mogen we meegenieten van de gebakken visjes van de campingfamilie. Niet echt aan mij besteed, maar Irene vindt het heerlijk! 's Avonds besluiten we om toch een hapje te gaan eten boven in het restaurant. Tenminste een bordje beloofd ons, dat er een is. Boven gekomen lopen we door de poort van het kasteel San Pietra. Een prachtig uitzicht over de stad en een druk bevolkte parkeerplaats. Een handvol fotografen probeert een nachtfoto te maken van de stad. Wij lopen door (onder de stelling door, want er wordt hier flink geklust) naar het restaurant. Een andere dan op de bordjes, geen idee wat we fout hebben gedaan. We kijken naar boven en zien daar sjiek geklede dames en heren met elkaar converseren. Wij kijken naar ons eigen kloffie! We wagen het er op. We worden vriendelijk ontvangen en strijken neer op ons eigen tuinstel. Tenminste......net als die we thuis hebben. Een deel van het terras is gereserveerd voor een, wij denken, 40 jarige bruiloft. De gasten zijn prachtig aangekleed en wij geven á la shownieuws commentaar op de diverse ensembles. Er is live muziek, maar dat hebben we wel eens beter gehoord. Kan de pret niet drukken. 2 drankjes (Spritz Aperol) verder en wat bijgeleverde hapjes en we hebben een top avond gehad!

Maandag 2 juni

Vanmorgen op tijd opgestaan en vlot ingepakt. Omdat we steil omhoog naar het hek moeten, nemen we eerst de aanhangers mee omhoog. We ontbijten met sterke koffie en broodjes uit de vriezer. Het is hier nationale feestdag en zelfs de bakkers zijn dicht.
Dan halen we de fietsen op voor de volgende etappe. We zijn zeker verwend, want deze is wel heel saai! Vlak, tussen de akkers door met als enige afleiding de acienda's langs de weg. Prachtige villa achtige huizen! De zon doet het goed, het is 30 graden. Sita heeft vermoedelijk een spiertje in haar oor flap gekneusd. Ze ligt ook op zulke vreemde plekken te rollen. We kunnen er niks aan doen, kijken mag niet en als ze een beetje oplet heeft ze er geen last van. Dokter Scheffel en Copier denken dat het vanzelf wel over gaat.
Het is gelukt om in een buitenwijk van Verona nog wat inkopen te doen, dus we kunnen picknicken onderweg!
De saaiheid valt zwaar. Eerder wilden we nog verder rijden om het voor morgen wat in te korten, maar als we in Montamagna zijn aangekomen, vinden we het wel genoeg voor vandaag.
We mogen de tent opzetten in de tuin van het Hostel, betalen 10 euro en gaan zo lekker de ommuurde stad bekijken. Heerlijk de avond doorgebracht in de stad. Op het terras van de aanbevolen pizzeria, tussen de Italianen, lekker gegeten. Laat thuis!
1543 kilometer op de teller. Op 16 meter hoogte!

Dinsdag 3 juni.

Een goedkope plek heeft ook zo zijn nadelen, blijkt. We worden extreem vroeg wakker. Het lijkt wel alsof we met ons hoofd op de rotonde liggen. Auto's, vrachtwagens, de veegwagen, alles komt met een enorm kabaal voorbij. Een vreemde vogel zit af en toe in de boom boven ons te schreeuwen. We gaan er maar uit, inpakken en wegwezen! Om 06:45 uur zitten we op de fiets! Heerlijk koel nog en een flinke trip voor de boeg. We hebben ontbeten met een actimel en nog een broodje voor onderweg. Na 2 uur 'peddelen' is het tijd voor koffie. In Massi kunnen we langs de route terecht. Heerlijk bakkie en dan horen we. " zullen we hier koffie drinken?" Het stel dat we net voor Nauders tegen kwamen, zijn er weer. Met ondersteuning op de fiets zijn zij onderweg. Zoeken hier en daar de kinderen op, die ook met vakantie zijn en gaan met hun auto terug! Ook een geinig idee. De zon doet het goed vandaag. Lekker warm en toch een beetje gesluierd. Onderweg treffen we een winkel waar ze ook touwen verkopen. Mogelijk hebben ze ook elastiek. Ik wil graag een 'afdakje' maken van een kussensloop voor Sita. Daar moet wel beweging in blijven zitten, vandaar het elastiek. De man snapt ons eerst niet, maar dan blijkt het in het Italiaans toch ook gewoon elastiek te heten. Wij spreken het iets anders uit. Ik krijg een bosje van hem mee. Als hij ontdekt dat wij inderdaad een hond mee hebben, komt hij met een handvol honden snoepjes naar buiten. Betalen hoeven we niet.
Omdat we zo vroeg vertrokken zijn, besluiten we om een siësta in te lassen. We hebben boodschappen gedaan, dus zoeken we nog een plekje in de schaduw. Dat valt nog niet mee. Na een paar kilometer zien we een boerenlandweg. We stoppen daar, heerlijk onder de bomen. We pakken de stoeltjes uit de kar en rusten anderhalf uur uit, eten een broodje, slapen wat en kijken in de rondte. Sita vindt het prima. Als we verder gaan horen we een beetje onweer in de verte. We moeten nog zo'n 15 kilometer. Het lijkt erop dat we om de bui heen rijden. Dat is ook zo. We vinden de gemeente camping even buiten Ferrara en zetten de tent op. Dan begint het toch te regenen. Van medereizigers horen we, dat het al geregend heeft! Helaas, de bui komt terug en niet zo'n beetje ook. Na een douche zijn we door de bui naar het sportcomplex tegenover de camping gelopen. Daar zitten we nu. Naar de regen en storm te kijken onder het genot van een glaasje witte wijn.
16.... Kilometer op de teller.

Woensdag 4 juni

Lekker geslapen, alles nat. Dus....eerst een droog plekkie opzoeken naast de toiletgebouwen en daar onze uitdragerij heenbrengen. Helaas hebben we het bakje van Sita wel verplaatst, maar niet meegenomen!
Het lukt aardig om alles droog mee te nemen, maar het duurt daardoor wel even voor we op pad zijn. Rond 11:00 uur rijden we Ferrara binnen. Daar moeten we eerst doorheen. Mooie stad, zeker een aanrader. Wij zeggen dan steeds: komen nog eens terug met de auto. Nu geen tijd om alles te bekijken. De stad heeft op onze route de originele bestrating nog gehouden. De weg is gemaakt van rivier keitjes! Ziet er nostalgisch uit, maar onmogelijk om op te fietsen. Als wij ons staande proberen te houden op het trottoir, komen er toch mensen op fietsen voorbij. Rammelend, stuiterend gaan ze over de keien. Vertrekken geen spier terwijl er geen enkele vering te ontdekken is. Zijn het zeker gewend. In een buitenwijk doen we wat boodschappen en dan laten we de stad achter ons. De eerste 20 kilometer van vandaag staan nog op de GPS. Daarna kiezen we voor de lichtere variant en die heb ik helaas niet ingeladen. We moeten op het boekje verder. Geen probleem, maar wel weer even wennen. Prompt rijden we helemaal verkeerd!
Tja, wat valt er verder te vertellen over ons parcours van vandaag. Niks eigenlijk. Het is plat, met boerenland om ons heen. De mooie villa's worden ook steeds minder talrijk. Langs de weg stopt een auto, die ons even te voor heeft ingehaald. Hij staat langs de kant naar ons te wenken. Wij stoppen. Hij wil graag een foto maken van Sita. Dan blijkt dat hij op zoek is naar een hondenkar. Kennelijk is dat hier heel bijzonder. Klopt ook wel, want we komen er niet veel tegen. We moeten maar eens commissie vragen bij DoggyRide!
We leven een beetje op als er een spierwitte reiger voor ons op de weg gaat zitten. Zo hier en daar zien we soortgenoten van hem of haar. Af en toe lijkt het of we in Nederland zijn. Kaarsrechte weg, links een sloot en rechts een weiland of korenveld. Zoals ik al zei, niks eigenlijk.
Dan maar iets over onze uitrusting. We zijn begonnen met keurig ingepakte tassen. Weliswaar in een bonte kleurschakering, maar toch best netjes. Zo langzamerhand komt er van alles bij. Zoals Irene zegt: scouting achtige oplossingen. Een waterfles heb ik op het frame van mijn fiets liggen op de stang net boven mijn bidon. Vastgebonden met een bandje waar we er een stel van meegenomen hebben. Voor nou en nog eens. Dit is de laatste. De andere 3 zitten onder de kar van Sita om de bodem te verstevigen. Die kar heeft, net als al het materiaal, veel te verduren. Vandaag is er een zonnescherm voor Sita bijgekomen. Een uit een opengeknipt kussensloop en 4 elastieken bestaand geheel. Het ziet er bijzonder uit.
Hebben we dat eindelijk voor elkaar......begint het weer te rommelen. Een donkere lucht komt van rechts! Wij hopen die, net als gisteren, te omzeilen. Helaas, we fietsen en fietsen, maar dan begint het toch te spetteren. We sjezen een erf op, zien een afdak bij de voordeur en schieten daar onder. Net op tijd voor de eerste donderslag! We kijken naar de voordeur. Die is al lang niet meer open geweest. Er zit wel een bel, maar ook een woud van spinnenwebben. Het zonnescherm pakken we weer in en als het gestopt is met regenen gaan we weer verder. De bui achterna.
In Longostrani, of zoiets, zijn we het al helemaal zat. Ik heb honger! Het is tenslotte al bijna 18:00 uur en we moeten nog zo'n 13 kilometer naar de boerderij camping op de kaart. We zoeken een pizzeria. Normaal gesproken zo gevonden, nu moeten we er naar vragen. Als we daar binnenvallen, kijken ze ons verwonderd aan. Een jongeman spreekt een beetje Engels en begrijpt dat we gauw iets moeten eten. Na een heerlijk bord tagliatelle met ragout en kussentjes met pompoen kunnen we er weer tegen. We stappen op de fiets en stampen door. Tjonge, jonge, dit mag dan de lichte variant van de route zijn, mentaal is dat het zeker niet! Een lange weg van zo'n 8 á 9 kilometer voor ons uit! Er lijkt geen einde aan te komen.
Als we eindelijk de agriculture camping in Anita hebben gevonden hebben we zin in een biertje en een hartelijk ontvangst. Helaas, er is niemand! 2 honden, een toegankelijk maar leeg restaurant en 2 campers op het veld! Eén daarvan komt uit Nederland. Zij vertellen ons, dat er zeker iemand moet zijn. Wij treffen niemand. Er staan kleine huisjes op het terrein, waar we eigenlijk wel zin in hebben. Scheelt een keer tent opzetten. Maar er komt nog steeds niemand en de toiletgebouwen zien er niet echt schoon uit. Dus besluiten we toch in de tent te slapen. Eigenlijk ook maar goed ook, want het stikt hier van de muggen. De tent houden we er vrij van!
De Deet die we op Curaçao kochten, komt nu weer goed van pas!
Als we in de tent kruipen, buiten worden we lek gestoken, blijkt dat we het kapje van het fietslampje missen. Aha, daar reden we dus vanmiddag overheen!
1695 Kilometer op de teller!

Donderdag 5 juni

Vanmorgen was ik al vroeg wakker. Irene had iets langer nodig. Ik lig te luisteren naar de vogels om ons heen. Plotseling hoor ik een enorm en aanhoudende zoem! De muggen worden wakker! Niet normaal! Ik dacht: ik kom niet meer uit de tent! Na zo'n 10 minuten wordt het gezoem minder. Ik smeer me eerst in met Deet, trek dan alles aan wat ik heb liggen en ga uit de tent. Als ik Sita heb uitgelaten, is Irene nog niet wakker. Ik pak het fototoestel en ga op verkenning. Blijven zitten met al die muggen is echt geen optie. Blijven bewegen! We vinden een vogelkijkhut en Sita vindt het best. Daar zijn, gek genoeg, geen muggen. Ik kijk naar een grote zilverreiger, een kleiner donker soort, een vosje, drie gezinnen eend en wat puttertjes! Als we weer een eindje wandelen, blijkt Irene wakker. Zelfs al gedoucht en de tent leeggehaald. Perfect, want we willen hier gauw weg. Een enorme bult in de knieholte van Irene zal haar nog de hele dag lastig vallen! Toch geprikt!
Als we de tent opvouwen komt ineens de eigenaar van het geheel zich voorstellen. Of we nog koffie willen? Uiteraard! Als we klaar zijn en naar binnen gaan krijgen we een compleet ontbijt. Hij moet aan het werk, dus of we bij zijn moeder willen afrekenen: 20 euro. Oké. De vrouw des huizes brengt de kinderen naar school en hij moet echt aan de gang. Inmiddels lopen op het terrein de geiten en paarden rond te scharrelen. Daar is al die stront van op het veld! Fijn! Als ik ons dienblad naar de keuken breng, zie ik dat het ook daar een enorme chaos is. Niet echt een mooie boel. Hadden we, helaas, ook aan het toiletgebouw gezien. Lang niet schoongemaakt. Door de super muggen was het nog een hele toer om niet gestoken te worden als je ging douchen!
Wegwezen!
Het is prima weer en beloofd een warme dag te worden. Vanaf de camping gaan we eerst de dijk op. Klinkt heel Hollands en dat is het ook. We gaan op zoek naar het pontje dat ons over de rivier de Reno zal brengen. Als we het pontje aan de overkant zien liggen, lijkt het verlaten. Als we stoppen, dan komt er uit een hokje een kleine Italiaan. Hij komt ons ophalen. Aan de overkant gaan we ook daar de dijk op. De benen willen dan eigenlijk al niet. Dat gaat wat worden vandaag. Dan moeten we nog door Revenna. Op de kaart is dat geen doen. Kaartlezen, op het verkeer letten en de bordjes gaat allemaal niet tegelijk. Ik laat de GPS zoeken naar het volgende dorp op de route en we komen aan de goede kant uit de stad! Geen idee of dit ook een mooie stad is om te bezoeken, wij hebben er niet opgelet. Het landschap wil maar niet veranderen. Nog steeds lange rechte wegen en die delen wij met al het andere verkeer. De dorpen zitten hier al wel wat dichter op elkaar. 2 dorpen na de stad hebben we onze eerste stop. Een groep oude mannen zit lekker met elkaar te kletsen. Een van hen heeft duidelijk het hoogste woord en het gaat over ons. Geinige kop heeft ie! Hij denkt duidelijk dat wij Duitsers zijn. Als een van zijn maten vertrekt zegt hij: Raus! En kijkt guitig naar ons. Als hem duidelijk wordt waar we vandaan komen, is hij verbaasd. We eten een broodje en drinken cola. Volgens de man is een plaatselijk glas wijn beter om op te fietsen. Wij gebaren dat we dan gaan slingeren. Zijn gezelschap is het met ons eens.
Als we verder gaan, is de wind niet gaan liggen. Hij is nog steeds tegen ons. We vinden goed onze weg, maar de benen willen nog steeds niet. Weer een stop. Colaatje, beetje zoet en zout en we hijsen ons uit de plastic stoeltjes. Wat zitten die dingen ineens lekker!!
Een paar kilometer verder is bij Irene de prut op. Haar fiets gaat steeds langzamer en begint een beetje te slingeren. Het gaat niet meer! In een bocht is een extra stukje asfalt afgescheiden van de weg door een vangrail en met schaduw van de bomen. We ploffen daar onze fietsen tegen het hek! Ik haal de stoeltjes uit de kar en de bananen uit de "eet" tas. Even rusten, hazenslaapje, banaantje, etc. Vast een vreemd gezicht voor de voorbijgangers, maar wij zien ze niet eens. We besluiten dat het genoeg geweest is. De GPS zoekt het dichtstbijzijnde hotel. Nog bijna 3 kilometer. Handig zo'n apparaat! We komen aan bij een chique uitziend gebouw, Hotel Unaway in Pievesestina di. Cesena! We zien op het eerste gezicht de receptie niet en rijden onze uitdragerij naar de muur. Blijken we voor de deur te staan. Ik loop naar binnen en zie 3 hoogst verbaasde gezichten achter de balie: "bellissimo!!
Zelfs wij mogen naar binnen, hondje ook. Een van de drie spreekt Engels en brengt ons naar de garage waar onze fietsen kunnen overnachten. Dan naar boven.....kamer 208 (en geen 204, daar deed het kaartje het niet!)
Kapot zijn we........
1750 kilometer op de teller. ( en dat voor een slechte dag!)