Aangekomen in Rome!

Vrijdag 13 juni.
We hebben de wekker gezet, maar zijn ruim voor die tijd al wakker. Uitgeslapen zeker! Ontbijt bestaat uit koffie met uitermate zoete croissant. Daar gaan we het mee moeten doen! We proberen net als gisteren alleen in de ochtend te fietsen en dan een slaapplaats te zoeken. Is goed bevallen! De eerste kilometers gaan naar Narni. Enorm omhoog! We halen het wel, maar vraag niet hoe! Voor ons uit rijdt een stel dat wij eerder in Assisi troffen. We zwaaien, zij gaan ons vooruit! We staan ergens uit te hijgen, kijken achterom .....en ja hoor, daar komt Katwijk aan! Voorop Joop en dan Marijke. Joop stopt en zegt: hè, wat hoorden we nou? Zijn we collega's? Wisten wij veel. Zij werken beiden in korps Haaglanden. We praten even over werk en reorganisatie. Dan spreken we af het er niet meer over te hebben! Tot in Rome! Doe voorzichtig!
Als we na heel wat kilometers omhoog eindelijk mogen dalen, doen we dat ook fluitend. Heerlijk is dat! We letten minder goed op en missen een afslag. Daar komen we achter als we bij Otricoli zijn. Staat niet op de kaart......nou ja, wel op de kaart, maar helemaal niet op de route. Niks gezien! De Reitsma route zijn we even kwijt. We kijken op de kaart en besluiten om de borden Roma gewoon te blijven volgen. Dan zou het toch goed moeten komen! We zitten dan op de oude weg, voordat de A1 er was, vermoeden wij. Dat gaat lang goed. Dan komt er een flink steil stuk omhoog. We eten even een banaan en staan vervolgens moed te verzamelen. Ondertussen gaan ons enorme vrachtwagens voorbij. Soms kruipen ook zij omhoog. We kunnen wel blijven staan, maar daar wordt het niet beter van. We gaan! Het is maar goed, dat niemand dat verder gezien heeft. Wij doen ons best te blijven fietsen en wel zo rechts mogelijk. Het asfalt is zoals overal ook hier slecht. Het valt niet mee om koers te houden. Best link allemaal. Wij snappen waarom dit niet in de Reitsma route staat. We redden het omhoog, uiteraard! Dan is het tijd voor een hapje, koel drankje en in de schaduw zitten. Dat lukt. Bij een bouwmarkt koopt Irene plakband om later de kar van Sita op te lappen. We kijken op de kaart en de GPS. Zien dat we in de buurt komen van de hoofdroute van Reitsma en dat we die kunnen volgen, als we nu de borden Roma aanhouden. Oké, dat doen we. Het wordt flink warm en er zit nauwelijks een 'herstel' stuk in de weg. Het blijft maar klimmen geblazen. Het gezegde: de laatste loodjes gaat hier zeker op! Als we op de Reitsma route terecht zijn gekomen, weten we waarom we eigenlijk de lichte route hadden gekozen. Kanonnen! Maar ja, het moet zal ik maar zeggen. In Faleria moeten we er echt even af. Op het plein is een kroegje, annex winkeltje. We ploffen daar in de schaduw. Een colaatje en chips moeten ons weer oppeppen. Dat lukt maar net. We vragen of hier een hotel is, maar helaas! Het begint een beetje te rommelen in de lucht, dus echt ver willen we niet meer. We kunnen wel slapen in Calcata Vecchia. Bij de pizzeria Adolfino zijn kamers te huur. Beetje van de route af, maar we gaan ervoor. Prachtige afdaling er naartoe. Tenminste als we flink omhoog Faleria uit zijn. De plaatselijke bevolking doet alles met de auto, zo lijkt het. Wij snappen dat wel! Als we in Calcata aankomen blijkt dat men bij Adolfino niks weet van een kamerverhuur. Chips! Niet fijn. Er wordt een man geroepen, die een beetje Engels spreekt. Hij heeft vrienden.......etc. Het dorp is een kunstenaarsdorp op een rots, zo lijkt het en alles gaat hier op en af. Neem de fietsen mee, zegt hij. Wij gaan naar Guiseppe. We schuiven met de karavaan naar beneden. Het is zo steil, dat ze er trappen van gemaakt hebben, á la koopgoot. Bijna beneden zetten we de fietsen tegen de rots. Als we bij het huis van Guiseppe aankomen, zegt zijn vrouw (vermoeden wij) dat het niet kan. De man laat ons nog even de kamer zien en maakt een mistroostig gebaar. Volgens hem moet het makkelijk kunnen. Hij helpt ons de fietsen weer naar boven te sjouwen. Daar loopt iemand die zeker weet, dat er boven kamers zijn. Loop maar naar boven, komt goed. Wij kijken naar boven richting grotwoningen en dan naar elkaar. Wij hebben er geen vertrouwen in. Bedanken de man en leggen uit dat we verder gaan. Toen we het stadje inreden zagen we een bord met Agriturismo La Rosa dei Venti in de stad 4 kilometer verderop. Eerst niet, maar nu gaan we er toch maar heen. Licht op en af, zou de beschrijving van Reitsma zijn, als dit in het boekje stond. Wij gaan kapot! Lopen, rusten in de schaduw en dan weer een stukje proberen te fietsen. Als we in het dorp komen: Mazzano Romana moeten we omhoog! We vragen eerst even of het de juiste weg is en hoever het nog is. 2 kilometer en ja, het is de goede weg. We kijken omhoog en de moed zakt in de schoenen. Het inmiddels rond 17:00 uur en we zijn het goed zat. 100 meter verder is een pizzeria. Daar eerst op rust komen, lijkt ons beter. De deur staat open en we kunnen een blikje cola kopen. Blijkt de tent eigenlijk dicht te zijn! Toch aardig van die gast. Dan hebben we ineens weer een beetje kracht en fietsen omhoog. 2 kilometer is het niet, maar na veel open asfalt komen we bij het hek. Een enorme oprijlaan voor ons. En dan.......worden we heel vriendelijk opgewacht door de gastvrouw en gastheer. Zij staan te klussen in de tuin. Wij worden door een enorm restaurant geleid, achter de bar de trap op en dan naar kamer 1. De airco kan aan, het uitzicht is prachtig en hopelijk kunnen we wat eten en voetballen kijken!
Het eten, om 20:30 uur is werkelijk fantastisch! Heerlijke eigen gemaakte geiten en schapen kaas! Klein omeletje met courgette. We eten alles op. Dan blijkt er nog een secundi piatti te komen. Pasta e basta zegt de kokkin! Ik krijg het allemaal niet op, Irene bijna alles. Dan naar de kamer om voetballen (Nederland-Spanje) af te kijken. Goal!! Van Persie! Ik zie de wedstrijd niet, maar wordt bij elk doelpunt wakker!5-1! Mooi!
2097 kilometer op de teller. 228 meter hoogte.

Zaterdag 14 juni

We hebben heerlijk geslapen, maar de was is niet droog. We hangen het nog even aan het balkon. Dan ontbijten. We hebben geen haast, want de camping Smeraldo is niet echt ver meer. We zitten daar dichterbij dan Rome. We zijn nog maar net op weg, als we ontdekken dat we de bandana's in de badkamer hebben laten liggen! Chips! We ontkoppelen de kar van Sita en Irene gaat 'even' terug. De weg is in deze omgeving wel heel slecht. Als we in het dorp zijn kopen we water en bananen. We weten inmiddels dat het wel dichtbij kan lijken.......maar dat kan zomaar een beetje tegen vallen. De benen zijn moe en we hebben niet veel zin meer. Om 10:30 uur komt de camping inzicht! Jippie! Goed gedaan! We worden ontvangen door Ron en na een kop koffie naar een plekje gebracht. Tentje op, hondje uit onder de bomen. In de middag gaat het onweren. We kletsen wat bij het restaurant met een nog niet eerder ontmoet echtpaar. Blijken uit Ouderkerk aan de Amstel te komen!
Truus: je krijgt de groeten van Anja en Joost Pielagen.
Het blijft slecht weer! De temperatuur is gedaald naar zo'n 20 graden! Dat is de helft van de dagen ervoor. En het blijft ook maar regenen! We eten in het restaurant bij de camping. Ook hier zijn ze de regen niet gewend. De vloer wordt spekglad en de ober moet zijn best doen om overeind te blijven. De zwagers zijn er ook en Anja en Joost zitten een tafeltje verderop! Wat ben je dit weer gauw zat!
Als we gaan slapen is er links een karaoke feest aan de gang en rechts de radio op 20! Het lijkt wel of we niks meer kunnen hebben, wat een p.....herrie!

Zondag 15 juni

We worden wakker met regen! Alles is nat en klam. We besluiten een blokhut te nemen. Niet goedkoop, maar een van de 2 zwagers zei pas nog: laat de armoe de pest maar krijgen! En als alles nat is........
We willen de bagagekar terug sturen naar huis. Een organisatie, Soetens, doet dat vanaf deze camping. Daarom komen ook al die fietsers hier, omdat zij hun fietsen naar huis laten brengen. Kost wat, maar dan heb je ook wat.
We kunnen de boel alleen maar ompakken als alles droog is. Daar zijn we een paar uur mee zoet. Ach, je moet wat doen als je niet hoeft te fietsen. We lappen het canvas van Sita's kar op met tierap's . Het weer klaart een beetje op. We kletsen wat met Joost en Anja. Samen kijken we hoe wij overmorgen in Civitavecchia moeten komen. We berekenen de afstand. Ongeveer 65 kilometer. Daarvandaan nemen we de Ferry naar Marseille. Door Frankrijk terug. Dat is althans het plan! Zo komen we de tijd wel door. Sita is kapot, dus die vindt het sowieso allemaal prima. En ja hoor, daar zijn ze dan! De Katwijkers komen eraan. Blij om elkaar te zien! We hebben het allemaal gered. Zij vroegen zich regelmatig af waar de meiden uit Rotterdam zouden zijn en wij dachten......etc. Met z'n 6'en zijn we het er over eens dat het de laatste dagen wel heel zwaar was. Volgens Anja moet de hoogtemeter van Reitsma stuk geweest zijn! En zij hebben er verstand van, want Joost is een berg fietser! Dan nemen we afscheid van Anja en Joost. Die vliegen vanavond. De zwagers hebben nog geen vlucht kunnen boeken: alles is dicht en internet doet het niet vanwege het onweer! Als wij alles droog hebben, gaan we even fietsen naar het dorp. 6 kilometer verderop! Een tocht van niks zonder al de bagage! De fietsen voelen zo heel raar aan. Sita laten we 'thuis'. We zitten heerlijk op een terras aan het meer in Trevinagno aan de Spritz Aperol! Olijfje, pindaatje en chips erbij, helemaal goed. Dan begint het weer te rommelen. We hebben de regenjassen wel mee, maar hebben hier helemaal geen zin in! Hup, op de fiets! Zodra we terug zijn, begint het weer te gieten! Pffff net op tijd! Tijd voor siësta! Niet voor lang, want ook binnen houden we het niet droog. Het hout van de hut heeft lang niet zoveel regen te verwerken gehad. Het licht floept steeds aan en uit. Wat een weer! Dan gaan we alles wat we mee hebben eens bekijken. Veel kan er terug, want vriezen zal het wel niet meer......

Maandag 16 juni.

We kopen een dag kaartje voor het openbaar vervoer in Rome. Samen met Marijke en Joop stappen we op de bus om 08:30 uur. Sita laten we thuis. Kan ze lekker bij slapen. In Rome drinken we nog met z'n vieren koffie en dan gaan we uit elkaar. Wij gaan naar het Vaticaan. De Sint Pieter in. Er staat een hele rij. We besluiten om niet te gaan. Als we langs de rij over de galerij lopen, zien w een bordje met entrada. Wij volgen het bordje en staan bijna vooraan. Beetje asociaal misschien, maar het is maar zo! We gaan door de detectie poortjes naar binnen. Kijken een uurtje rond, maken foto's en dan gaan we weer. Je kan er nergens zitten en mijn rug houdt er een beetje mee op! Het is lunch tijd. We besluiten naar de rivier te lopen om een eettentje te zoeken. Als we op de brug zijn, kijken we even naar rechts. Daar hangt een enorm donkere lucht. Doorlopen, eettentje gevonden, gauw zitten en dan begint het te storten. Niet normaal, zo'n noodweer. We eten er samen met veel gestrande toeristen. Als zij weer verder gaan is het nog niet droog. De Indiase poncho verkopers doen goede zaken. Wij wachten op de zon. Als die er weer is, gaan we op ons gemakje terug naar de trein en de camping. In de bus van 16:00 uur treffen we onze fietsvrienden weer! Biertje en wijntje, gezellig. Omdat wij morgen, als enige, weer verder gaan spreken we om 20:00 uur af in het restaurant tegenover de camping. Soort afscheidsetentje! Morgen gaan we fietsen naar Civitavecchia. Daar vandaan willen we met de Ferry naar Marseille en door Frankrijk terug richting huis.