Dag 4 een beetje rust

Zullen we het strand eens doen?

Ritme van de ochtend komt er al in: broodje, koffie, water en de afwas doet Julia!
We besluiten om naar Deba te gaan. Vlakbij, heeft een strand, een dorpje en vast een winkel. Even hebben we het idee om er ook een wandeling langs de kust aan vast te plakken, maar dat idee hebben we laten varen. Eerst maar naar het strand! Het duurt even voor we weg zijn, als we op rust mogen schiet de vaart er gelijk uit! Dan slingeren we over de kustweg richting Deba. Pakken en passant nog een uitzichtpunt mee. Je weet wel, waar zo’n tafel staat met de tekening van wat we aan het zien zijn. Daar liggen 2 kleine jongetjes op, die met hun ouders hetzelfde doen; wat ligt waar? Langs oren en armpjes zien we waar we naar kijken. En dan weer door. We rijden het dorpje in en zoeken een parkeerplekkie. Eerst bij het station, maar daar moeten we betalen. Langs de plaatselijke markt (onderbroeken, hemden en flodderbroeken) terug. Julia heeft een parkeerplaats gezien waar nog 1 plek vrij was. Klopt, gratis en 5 stappen van het strand. We zijn weer tante Riet, roept Krimpen standaard in zo’n situatie!
Het strand is heerlijk, de zee koud maar fijn. Uitgezwommen en gesprongen. Als we ingesmeerd liggen te zonnen, gaat Irene een wandelingetje maken. Ze is niet de enige. Een kudde types lopen heen en weer langs de waterlijn. De vrouwen allemaal een klein tasje in de hand, de mannen zonder. Soms alleen of in 2 tallen lopen ze met flinke pas van links naar rechts en vice versa langs het water. Tja, het is een vreemd gezicht, maar je kan hier nergens wandelen zonder de bergen over te moeten. Hebben wij in Nederland geen last van, altijd vlak!
Dan begint het te betrekken en een beetje waaien. Brrr koud, Irene is terug en we besluiten tot aankleden en koffie met.....op te zoeken. Als we aan het aankleden zijn, Vallen de eerste dikke droppen! Opschieten, dus. Bij de auto, gelukkig vlakbij, zoeken we de paraplu’s. We komen tot 1! Barendrecht is niet bang voor een spatje, dus lopen we het stadje in op zoek naar koffie. Tentje gevonden. Koffie/thee besteld en dan zien we op de kaart, die in een mooi houten raamwerk nog op tafel ligt, dat er ook iets van tarte is. We bestellen limon en Santiago. De laatste is wereldberoemd in Galicië, maar ons valt hij wat tegen. Dat geldt niet voor de limon versie! Lekker hoor. De taart was nog niet in huis en werd ergens anders koffietent uit, links af opgehaald.
Dan gaan we tegenover de koffietent de kerk in. Geen zorgen we gaan ons niet ineens bekeren, maar we steken altijd een kaarsje op voor onze moeders. Bijzondere kerk, veel hout snijwerk, vrij donker binnen en elektronisch kaarsjes die gaan branden als je er een euro in doet. Dat snappen wij wel, maar vinden het telkens weer teleurstellend, doen we niet. Onze moeders, denken wij, zouden het ook maar nep vinden, dus voelen wij ons niet bezwaart.
Door een zijdeur mogen we ook nog naar een rondgang met tuin. Hangt kunst aan de muur wat ons best kan bekoren.
Dan stappen we weer naar buiten en zien we dat de menukaart van de koffietent aan de gevel wordt opgehangen. Aha, de lunch gaat nu pas beginnen!
Wij gaan op zoek naar onze boodschappen voor vandaag. In een klein winkeltje met van alles, vinden we wijn, sla en alles wat we erbij willen hebben om het nog gezelliger te maken. Er zijn alleen geen bietjes. Ons Spaans is nog niks, dus zoeken we op Google naar de afbeelding van een biet. Als we haar de foto laten zien, begrijpt ze wat we nog zoeken, maar schud van nee. Lang leve Google afbeeldingen!
Met een doos vol sjouwen we terug naar de auto. De zon schijnt weer, toch weer naar het strand? Nee, nu niet meer. We eten eerst het meegebrachte restje ontbijt op, want Juul moet iets op de maag hebben voordat we weer in de auto stappen. Met uitzicht op al dat moois lukt dat prima.
Terug bij de tent gaan Jolan en ik even op rust, slapen. De pensionada’s onder ons hebben daar geen behoefte aan.
Als we wakker zijn is het inmiddels half 5. Wandelen, zwemmen? Jolan gaat even lekker zwemmen, afdouchen en Irene en Julia halen de dooie vliegen van de auto’s. En ik? Ik schrijf dit verhaal, iemand moet het doen.
Dan gaan we toch wandelen. Langs het pad van de 1ste avond naar beneden.
Maar dan nu door naar het beloofde uitzicht en dan maken we het rondje af. Volgens de camping baas 2 a 2 1/2 uur lopen. We sjouwen op en af het rots pad. Zien soms alleen bomen en struiken, dan weer hebben we zicht op de zee. Het pad gaat onder een spoortunnel door en wij proberen uit te vinden of de trein hier nu vroeger overheen ging of onderdoor. Het kan allebei geweest zijn, is de conclusie. En door..... dan komen we op de weg bij de, op de kaart beloofde, parkeerplaats. Links de bijna witte rotswand, die we vanaf de camping kunnen zien. Aan de andere kant heeft de wand een mooie Alpen weide waar de koetjes op staan te grazen. Ook zij hebben een mooi uitzicht op zee!
Dan gaan we over de weg weer terug. Bijna binnen 2 uur weer terug. Nog tijd voor het maken en opeten van een lekkere salade en het prutsen op de apparatuur om de dames te zien voetballen tegen Japan. Het 1ste lukt goed, het 2e wat minder snel, maar Julia houd vol! Het moet kunnen, maar de providers zeggen, dat het vanuit onze positie allemaal niet gaat of mag. Dan maakt Jolan van haar onbeperkt internet telefoon een hotspot. De laptop op een verhoging en hop tv kijken. De buren een eind verderop komen ook bij ons kijken en tijdens de wedstrijd komen om caravans en tenten heen af en toe een hoofd gestoken met de vraag: Hoeveel staat het? Gaat het goed? De meiden maken het weer flink spannend en wij vragen ons af of de AED wel in de buurt is, hier! En dan winnen we! Tjonge, jonge, wat een mazzel heb je soms nodig, maar dan heb je ook wat! We kletsen nog wat. En bij het schijnsel van de schattige Action lampjes van Jolan ruimen we zachtjes op. Nou ja zachtjes, iedereen lijkt wel herrie te maken als jij net in de tent ligt, dus doen wij het nu ook een beetje. Moet kunnen, want WE HEBBEN GEWONNEN!