Dag 18 La Coruna

Zoals gisteren afgesproken rijden we vandaag naar La Coruna (slingertje boven de n).
Zo’n 60 kilometer hier vandaan. Als we de stad naderen wordt helder aangegeven waar het stadscentrum is, geen probleem. Dan rijden we een tunnel in, die ook toegang geeft tot een parkeergarage. Even puzzelen, maar dan zijn we er. Als we bovengronds komen, staan we op de boulevard. Die van deze stad is 5 kilometer lang, zegt het boekje. Irene heeft gisteren van alles voorgelezen over deze stad. Ik heb niks onthouden, maar Jolan heeft goed geluisterd! We lopen naar links over een nog gesloten soort kermis stukje. We gaan richting een fort. Daar blijkt een museum in te zijn. Nu zijn wij niet zo gek op toegangskaartjes kopen als we hier niet echt voor gekozen hebben, maar nu gaan we er in. Een kaartje kost €2,- en Irene mag mee voor half geld! Haha ideaal een pensionada in ons midden. Een verdedigingswerk, ooit ook gevangenis geweest, uitzicht over de havens en binnen van alles te zien over wat zich hier heeft afgespeeld. Als ik zeg dat we hier in Galicië zijn, dan weten de Asterix en Obelix lezers vast al wel genoeg! Dan moet er toch echt koffie in. We besluiten dat te doen in de jachtclub. Uitzicht op bootjes in de zon. Koffie met een bonk cake, het personeel kon iets vriendelijker zijn.......wij storen ons er niet aan, ons humeur kan vandaag niet stuk!
Lopende weg zien we kleine bootjes waar telkens 1 man op staat. Die is aan het vissen, dat snappen we ook wel. Maar wel op een bijzondere manier. Met een lange flexibele stok, met aan het uiteinde een mand schraapt hij over de bodem. Als hij die mand weer omhoog hijst, vist hij de mosselen (denken wij) er uit. En begint alles weer van voor af aan.
We wandelen verder over de boulevard naar een, eerder in het museum, beloofde vuurtoren. Langs de boulevard staan de beroemde rode lantarenpalen. Jolan wist nog, dat Irene dat gisteravond had voorgelezen. (dat ging zo de hele toer door de stad door).
Goed bezig die twee!
De toren gevonden, mooi ding. Maar vooral de plek maakte indruk. Aan zee, uiteraard, met veel ruimte er omheen. Gras, heide en een prachtig breed pad van natuursteen om er te komen. Rondom een mooi zicht op stad, zee en boulevard. De beelden er om heen laten we even voor wat het is. We zien er een aantal van een afstand, maar te ver om te belopen. We snappen goed, dat hier een verhuurder van Segway’s staat, maar we doen het niet.
De toren willen we wel gaan beklimmen, maar de volgende plekken in de tour zijn van over ruim een uur, daar gaan we niet op wachten. Van de ticket mevrouw krijgen we een mooi speltje. De toren is 10 jaar geleden op de Unesco lijst gekomen en dat feest hebben we net gemist.
Dan gaan we door over de boulevard 5 kilometer lang, weet je nog? De stad heeft ook verschillende prachtige stranden. Groot en klein en overal een badmeester. Dan gaan we linksaf bij de kerk de stad in. Mooie straatjes met huizen met de wereldberoemde dichte balkonnetjes. Ik wist het niet, maar Irene had ook dit voorgelezen. Op zoek naar een eettentje worden we bij de eerste 2 gelegenheden weggestuurd, ze gaan dicht.....we zien mensen aan tafels rustig eten en nog plek genoeg. Worden we nou in de maling genomen? Gelukkig niet, het blijkt te kloppen, ze gaan dicht! De 2e wijst ons naar een restaurant die wel open blijft. Klopt, we bestellen van allerlei kleine hapjes.....Galiciërs kennen geen kleine hapjes, blijkbaar. We kunnen het niet op, maar alles is lekker: ei met aardappel, inktvis, Russische salade, balletje gehakt, etc. Op het nieuws op de Spaanse tv zien we dat het noodweer is geweest in Noord-Spanje. Gelukkig niet bij ons, veel wind, dat wel.
We gaan verder als de winkels open zijn. Irene past schoenen....houten schoen met een leuke leren bovenkant. Bijzondere schoenen, leuke tassen.....we kopen niks. Dan struinen we door het oude stadsdeel en komen op een groot plein. Prachtige gebouwen, dichte balkonnetjes en een beeld van een mevrouw die ook in Irenes verhaal voorkwam. Juul is even haar stadsplan kwijt en gaat even op de route terug, bij de pinautomaat ligt de kaart op haar te wachten. We zoeken de boulevard op en blijken precies op de juist plek uit te komen. 50 meter naar links is de ingang van de parkeergarage. De kermis is inmiddels in bedrijf, leuke kraampjes langs de waterkant, maar we zijn er klaar mee. Hup in de auto, de stad uit. Even zoeken en dan hebben we de juiste weg gevonden. Onderweg bedenken we dat we nog naar de Chinese winkel, vlakbij de camping, willen. Onze afwasborstel is een paar campings geleden achtergebleven en Jolan wil een wasborsteltje. Die is thuis gebleven, maar als je veel knoeit, moet je ook veel wassen.
De Chinese winkel is zoals je hem verwacht, veel rommel, heel veel rommel. Maar goed, je zal het maar nodig hebben! De borstels gevonden, nog een tentbezem erbij. Maar goed dat er in ons gezelschap mensen zijn, die de goedbedoelde rotzooi kunnen laten liggen. We gaan! Het is al over achten als we weer thuis zijn. Bakkie koffie, even lezen, bijkomen, verhaal maken, kaartje leggen. We zullen het weer niet laat maken vandaag!