Dag 21 Cabo Finisterre

Ja hoor, vandaag gaan we er naar toe! Met de auto... wij wel....
We starten lekker rustig op en dan zijn we er klaar voor. Juul rijdt en wij stappen in. De rit is prachtig, ongeveer 50 kilometer langs de kust. Vanaf de camping konden we met helder weer de kaap al zien. Af en toe hebben we er onderweg ook zicht op. Lijkt dicht bij, maar door alle inhammen en landtongen gaat het op vakantie tempo.
Onderweg zien we wandelaars, ferme schoenen aan en een jakobsschelp deinend aan de rugzak.
We hebben gelezen dat 3 kilometer voor de kaap het kerkje van Santa Maria is en een beeld van Jezus met de gouden baard. Van die laatste hadden wij nog nooit gehoord en dat wilde wij wel eens zien. Bij het kerkje aangekomen, lopen we wat rond. We kunnen naar binnen. Daar halen diverse wandelaars een stempel en wij kunnen daar eindelijk een echte kaars op steken! Voor €1,- kopen we een kaars in een rood omhulsel. Eindelijk! We staan even stil bij iedereen die ons is ontvallen. Krijgen van de lieve mevrouw ook nog een ansichtkaart met een stempel er op. Ze dankt ons hartelijk voor onze komst. Jezus met de gouden baard is er ook. Blijkt dat ‘goud’ moet zijn: echt haar! De baard is van echt haar en wij denken te begrijpen dat het iets met kamelen te maken heeft. Ons Spaans is nog niet verbetert. Beetje bizar om te zien, maar het is maar wat je gewent bent.
Dan gaan we naar buiten. Op dat moment lopen er een jonge knul en jongedame langs ons heen naar boven. Wij kijken met ontzag naar hen.....wij hebben nog geen 20 meter gelopen om hier te komen. Zij gaan in de schaduw op het gras zitten en wij steken onze duimen naar hen op: respect, zeggen wij. Internationaal woord, toch? Dan komt er in het Vlaams antwoord: dank uw wel! Blijkt hij vorig jaar de route in 2 maanden te hebben gelopen van midden Frankrijk tot aan Santiago. Nu heeft hij een week voor het laatste stukje. Onderweg de jongedame ontmoet en samen verder gegaan. Wij zeggen, ietwat beschaamd, dat we met de auto uit de buurt van Rotterdam gekomen zijn in 3 weken tijd......wel met de tent. Dat laatste vindt hij dan weer bijzonder. Echt iets voor Nederlanders, dat kamperen. Belgen doen dat haast niet, zegt hij.
Wij gaan verder omhoog.....met de auto. Daar is echt het uiterste west punt van Spanje, of van het vaste land van Europa, of niet, maar mooi is het wel. Een vuurtoren, een koperen wandelschoen, de paal met 0 kilometer er op. Alles gaat op de foto en ook de souvenir winkel slaan we niet over. Het jonge stel komt ook boven. We zien wandelaars een stempel krijgen en anderen een souveniertje aan het hek bij de vuurtoren vastmaken. Dan krijg ik een telefoon in mijn handen, want niet iedereen is goed in selfies. Ik zie bijzondere tekens op het scherm. Het blijkt een Koreaan te zijn. Zijn telefoon dus ook! Ik maak als volleerd fotograaf foto’s van hem, terwijl de andere meiden hem enthousiast toeroepen hoe hij moet gaan staan! Dat herhaalt zich nog met diverse andere toeristen. Na een koffie met in het hotel/restaurant ( chagrijnige ober....) aan de top, gaan we weer terug richting camping. We rijden nog even langs het uitzichtpunt en maken van een flinke afstand een foto van de kaap. Ook daar zien we wandelaars oversteken, zij moeten nog stukkie.
Onderweg even boodschappen doen en dan zwemmen. Gauw een stuk brood er in en ik duik in de zee. Het is warm vandaag en het zeewater is prima te doen. Dan komen de anderen er ook in. Voor Irene is het toch nog te koud, die gaat even opwarmen in de lagune. Even wandelen nog en dan douchen en op het terras voor een biertje met uitzicht. Het blijft drukkend warm, beetje benauwd eigenlijk. Eigenlijk moet er wat opgeruimd worden, maar dat valt niet mee nu. Luchtbed bijblazen, beetje eten maken, alles is een dingetje als het zo warm is. Het lukt, uiteraard. We eten de macaroni van gisteren en sla lekker op. Morgen reisdag dus we nemen geen restjes mee.
Juul gaat afwassen, Irene leert Jolan klaverjassen en ik schrijf, terwijl ik wordt verrot gestoken door de muggen.....