In Marseille!

Donderdag 19 juni
Lekker ontbijten in "ons" huis. Ik probeer op de laptop van de eigenaar een programma te downloaden waarmee ik de kaart van Frankrijk in de GPS kan krijgen. Helaas blokkeert de computer dat. Scherm op blauw en een hele lap Italiaanse tekst staat op het scherm. Oeps. Dat gaat niet lukken. Ik wist al dat het met de iPad ook niet ging. Nou ja, dan maar zonder kaart......of een papieren versie bij de VVV halen. We mailen de eigenaar met de vraag of we vandaag nog mogen blijven, omdat de boot pas vanavond gaat. Het mag! Zolang als we willen. We gaan naar het reisbureau om de tickets op te halen. Als we daar binnenstappen zijn ze nog niet klaar! Krijg je toch een beetje onrustig gevoel. Gaat toch wel lukken? Of we over een uurtje terug kunnen komen. Tuurlijk, doen we. We gaan even koffie drinken en een rugtasje kopen. Is wel handig voor aan boord.
We kijken nog even in de haven. Er ligt niet alleen een mooi jacht, maar ook een 5 master. Leuk spul. De bemanning van het jacht is half Nederlands. Die zaten gisteren voor ons ook naar voetbal te kijken.
Als we de tickets hebben gaan we nog even naar de kerk. Niet gelijk iets van denken, maar deze heeft Japanse fresco's. Heel bijzonder. Dat wilden we wel even zien. Daarna terug naar huis voor een siësta. We rommelen nog wat rond en pakken alvast de gekochte rugzak in voor onderweg. Lopen nog even naar de zee en zien dan een bui hangen. Als we binnen staan barst het noodweer los. Onweer en heel veel regen! Niet handig, nu! Tussen de buien door lopen we naar het dichtstbijzijnde restaurant. Handig als je de weg al kent. Eten pizza, kijken naar de bui. Het onweer blijft heen en weer gaan! En komen dan weer droog thuis. Als het tijd wordt om naar de boot te gaan, trekken we de regenpakken aan! Sita gaat in de kar zitten, terwijl deze nog losgekoppeld in de gang staat. Ze wil graag met ons mee! Het is net aan droog als we aankomen bij de haven. Het is een drukte van belang. Gelukkig hebben wij de tickets al, dus we rijden door naar voren. Worden we tegen gehouden en blijken we nog niet de juiste kaartjes te hebben. Terug, tegen de richting in! We laten ons niet tegen houden. Naar het loket en met de juiste kaartjes weer terug naar meneer 1! We staan bij de ingang van het haven terrein te kijken hoe het allemaal toegaat. Wij hebben instructie gekregen hier te wachten en we doen dat braaf. Langs ons heen komen alle vrachtwagen, die naar Barcelona gaan. We gaan toch wel goed? Ja hoor, meneer 1 weet dat we naar Porto Torres willen. Achter ons stoppen wat motoren en een scooter. Samen wachten we geduldig. Sita raakt helemaal overstuur van al dat gedoe om haar heen. Dan mogen wij ineens verder. Wij worden naar de rij van passagiers gestuurd. We hebben het geluk om samen met heel havo 4 van Italië te reizen. We wurmen ons een hokje in en dan moeten we eigenlijk invoegen. Dat gaat niet lukken! We besluiten te wachten totdat de laatste scholier gepasseerd is. Dan krijgt meneer 2 ons in de gaten. Wij steken onze handen in de lucht: geen idee hoe dit moet! Hij snapt het. Haalt hier en daar een bord en hekje weg en laat ons erdoor. Vraagt nog wel even, ongerust, of we wel echt een ticket hebben. Geen zorg.....we hebben er 5. 2 voor onszelf, 2 voor de fietsen en 1 voor de cani! Oké, we mogen door! Buiten sluiten we toch weer aan bij de jeugd. We schuifelen richting schip. Als ook daar de kaartjes weer zijn gecheckt gaan we op de loopplank een smalle deur door en dan het grote ruim in! Daar komen we de motormuizen weer tegen! Had handiger geweest als we met hen mee hadden gemogen. Maar goed, we staan binnen. We trekken onze benen in, want naast ons worden de vrachtwagens naar binnen geschoven. Onze fietsen staan naast een ijzeren bak met spanbanden. De hond moet er uit, zegt een van de sjorders. Dat dachten wij ook! Als we gepakt hebben wat we nodig hebben, lopen we naar de roltrappen. Sita heeft ze nog nooit gezien. Geen tijd om haar rustig in te wijden. Beetje sleuren, kontje geven en hup naar boven! Aan de balie blijkt dat we Sita in een bench moeten doen op de 11de etage. We krijgen een hangslot mee en gaan naar de lift. Heel havo 4 heeft de lift nodig, dus het duurt even voordat we er zijn. De 11de is het buiten dek. Linksom de kennel. Een rij van ijzeren hokken staren ons aan. Eigenlijk niet eens verkeerd. Maar ja, onrustig is het er wel. De scholieren rennen opgewonden rond en wij vermoeden dat het nog wel lang onrustig zal blijven. We proberen het toch. Kleedje erin. Bakje water, stukje brood. Dan slotje erop en wij naar buiten. Blijven een poosje luisteren, dit wordt niks. Onrustig en half paniekerig gejank en geblaf. We halen haar eruit. Geen behoefte aan een volledig gestresste hond op Sardinië. En we moeten nog een keer met de boot! We gaan weer met de lift naar beneden. Zoeken een plekje bij de balie. Even rust. Dan besluiten we het zo te houden. Om de beurt in de lounge stoel! Ik ren nog gauw naar de fietsen om het camping stoeltje te halen, voordat het ruim dicht gaat. Daarna ga ik op zoek naar onze eigenlijke plaatsen. Daar is het zo rustig, dat we besluiten Sita naar binnen te smokkelen. Gelukt! Voorlopig!


Vrijdag 20 juni

Gefeliciteerd Monique!
We 'slapen' gewoon in de betaalde stoelen. Er zijn niet veel mensen, dus nemen we ook de 2 stoelen achter ons in het gebruik. Wonder boven wonder slapen we best lekker. Voor zover als dat kan dwars op 2 stoelen met de benen beurtelings in het gangpad en rechtop tegen de muur. Wel een grappig gezicht om te zien hoe iedereen het zich zo gemakkelijk mogelijk maakt! Sita slaapt de heerlijk onder de stoelen! Rond 05:00 uur wordt er omgeroepen. Of iedereen die naar Porto Torres gaat zich gereed wil maken. We scharrelen ons boeltje bij elkaar. De gang op en dan wachten totdat we naar onze fietsen mogen. Duurt best nog lang. We hebben geprobeerd Sita te laten plassen op dek 11. Niet gelukt, kind is opgevoed! Onderweg komen we groepjes versufte tieners tegen. Die hebben de hele nacht op stoeltjes of op de grond op het dek gezeten! Dan mogen we eindelijk naar beneden. Hup in de kar en wegwezen. We rijden het haventerrein af en duiken een koffietent in. Eerst Sita uitgelaten, dan koffie met een croissant. Om 06:45 uur fietsen we weg. De Ferry ligt er dan nog!
We fietsen precies de andere kant op, dan we tot nog toe gedaan hebben. Steeds hadden we 's morgens de zon in de rug, nu recht in ons gezicht. Het gaat licht op en af. Dat is hetzelfde als op het vaste land. Verder houdt elke vergelijking op. Het ziet er hier keurig uit. Het asfalt is glad en heel en de putten zitten zelfs op hetzelfde niveau! Heerlijk. Na 10 kilometer is de eerste camping. Wij hadden al gezien dat er geen hondjes op mochten, maar we proberen het toch. Het is 07:30, de campingbaas is er nog niet, maar een van de medewerkers weet zeker dat hij het niet goed zal vinden. We gaan verder. Dan gebeurt wat je na zo'n nachtelijk gedoe eigenlijk niet meer kan hebben: een deviation! We kunnen er niet door! Een wielrijder komt ons tegemoet. Hij zegt, heel beslist, dat het echt niet gaat! Oké, omrijden dan maar. Na 5 kilometer komen we aan de andere kant van de afsluiting. Blijkt er een flink stuk van de weg een meter naar beneden te zijn gestort na een flinke storm, gisteravond! We rijden erheen, zien dat het echt niet gaat en dat de camping precies aan de andere kant van het gat is! Shit, hadden we dus toch gewoon door kunnen rijden! Er omheen is echt geen optie! 5 kilometer terug en dan komen we om 10:30 uur aan op de camping Li Nibari in Sorso. De mevrouw ontvangt ons in het Duits. Het winkeltje is nog open, het zwembad ook. De muziek, waarop de kinderen bewegen, schalt over de camping. De pizzahut in het Italiaans, de macarena, happy, etc. We zitten 500 meter van het strand. Als we ons kamp hebben ingericht ga ik lekker in de zee zwemmen. De storm van gisteren heeft niet alleen een gat in de weg geslagen maar er ook voor gezorgd dat er veel vuil op het strand en in het water zit. Iets minder fijn, maar de temperatuur van het water is heerlijk. Irene wil er nog niet aan! Terug op de camping moet ik nog even wachten totdat het zwembad open is. Dan.....badmuts op, afspoelen en zwemmen maar. Ik heb het bad voor mij alleen. Zodra al dat gepoedel klaar is gaan we eens bedenken waar we voetballen gaan kijken. Italië tegen Costa Rica. De pizzeria van de camping is nog nog niet open, dus het wordt de strandtent aan de overkant. Dat stroomt binnen met vaste klanten en buurtbewoners. Kijken ons een beetje vreemd aan. Maken nauwelijks contact. Dan niet! We kunnen op 2 schermen tegelijk kijken. Begrijpen niks van het commentaar om ons heen. Met z'n allen zien we dat Italië er niks van bakt. Wij gunnen Costa Rica de overwinning, maar laten dat niet merken. We willen hier nog wat eten! Na een patatje en een hamburger......dat is lang geleden, gaan we terug naar de tent. Even een rondje maken. Het blijkt een enorme camping te zijn. Allemaal vaste plekken, ruimte genoeg, heerlijk in het bos. Dan wordt het tijd om onder de wol te gaan. Als we in de tent kruipen is het daar nog flink heet. Toch worden we 's nachts wakker van de kou! De slaapzakken zijn al onderweg naar huis!
2263 kilometer op de teller! 9 meter hoogte!

Zaterdag 21 juni

Uitslapen gaat redelijk, we hebben tijd zat. De boot naar Marseille vertrekt om 15:00 uur. Als we een beetje aan het rommelen zijn, roept de buurvrouw ons voor koffie. In haar gezellige aangebouwde voortent drinken we een lekker bakkie, eten er een koek bij en kletsen wat in het Italiaans. Dat gaat best als iedereen zijn best doet. Als de koffie op is, merken we dat het de bedoeling is dat we gaan. Een bakkie doen hier betekent echt je koffie opdrinken en weer verder gaan. Geinig! We bedanken haar hartelijk en gaan verder met inpakken. Irene haalt ontbijt in het winkeltje, want op een koek gaan we het niet redden. Heerlijk als je tijd genoeg hebt. Dan zit toch echt alles weer op de fiets, Sita heeft geen zin, maar helaas.... We rijden naar Porto Torres wat deze keer veel dichterbij ligt. De omgeving is prachtig, mooie kustlijn. Uitgerust op de fiets zitten is lekkerder, merken we. Voordat we de haven in gaan, pikken we nog een terrasje. Een Spritz Aperol gaat er nog wel in. Misschien voor het laatst! Honger hebben we niet, maar we nemen toch wat. Een heerlijke bruchette en een broodje gezond. Alleen tomaat, sla en ui. Ze staan me vreemd aan te kijken. Niks anders erop? No. Oké. De dames kijken elkaar eens aan: die is gek, hoor ik ze denken. Als alles op is gaan we naar de haven. Het hek is al open en de Excelsior ligt op ons te wachten. Als om ons ticket wordt gevraagd dan blijken we die nog niet te hebben. Moeten weer naar een kantoor. Gelukkig spreekt de douanier Engels en is hij heel behulpzaam. Als we nu de fietsen laten staan dan kan een van ons met de bus mee naar het kantoor. Hij geeft instructies aan de chauffeur en Irene stapt in. Ik sta in de volle zon ongeveer alles te verbranden, maar gelukkig heb ik de huid van mijn moeder geërfd. Als de bus terug komt, zit Irene er niet in. De douanier ziet mij kijken en komt uitleggen, dat de rij vast heel lang is en dat ze zeker in de volgende zal zitten. Dat klopt ook. Hup fietsen over de kade richting klep van het schip. Anders dan de eerste keer is het hier heel rustig. In het schip komt een vriendelijke sjorder ons helpen. Zelfs Sita vindt hem aardig! We nemen mee wat we denken nodig te hebben. We hebben nu ervaring! En gaan naar dek 9. Daar moeten de hondjes heen. Sita doen we niet in het hok. We beginnen er niet meer aan. Op het dek klappen we de stoeltjes uit en gaan lekker zitten kijken naar alle heen en weer lopende types. Na een uur of 2 komt er ineens land inzicht! Kan Marseille nog niet zijn. Blijken we eerst nog even langs Corsica te gaan! Er komt hier wel veel volk aan boord. We gaan om de beurt eten in het restaurant. €6,90 voor een bordje patat! 3,90 voor een mini flesje cola! Zijn ze gek geworden! Maar goed, je moet wat! Het wordt te koud aan dek, dus smokkelen we Sita weer naar binnen en gaan lekker onderuit!
Helaas gaat dat onderuit minder goed dan gedacht. Het lukt nauwelijks om te slapen. Eigenlijk doet Sita dat nog het best! Niemand maakt er een opmerking over, dus blijven we lekker binnen. Buiten werd het echt te koud. Als het tijd is om op te stappen zijn we gebroken. De nekken overdwars, maag en darmen van mij een beetje van streek. We zullen blij zijn als we buiten staan. Dat duurt nog even! We gaan naar onze fietsen. Daar is het erg druk. Op Corsica zijn er veel motoren bijgekomen, die allemaal tegelijk weg willen. We pakken alles op de fiets, hond in de kar. Bloedheet hier! Eindelijk gaat de klep naar beneden......shit hij blijft hangen. Alle motoren zijn al gestart, en worden even getest. Brrrm, brrrrrm, heerlijk die uitlaat gassen. Dan mogen we er af. We fietsen achter iedereen aan richting 'uitgang'. Wel bijzonder om dat met de fiets te doen. De motoren met de meeste haast staan 100 meter verder stil! Wij zoeken onze weg richting station. Bovenaan de weg, 3 fietsers voor ons,zien we dat we moeten kiezen tussen 2 banen. Allebei met het bordje snelweg. Mmmmm lijkt niet goed. De mevrouw op de racefiets, blijkbaar met haar zoon, schelt en tiert in het Frans, dat het een schandaal is dat ze de verkeerde weg opgestuurd is. Ze fietst razend terug naar het schip. Na dik 2000 kilometer hebben wij iets meer rust. We kijken om ons heen en zien 4 Marokkaanse vaders aan komen lopen. Irene probeert haar Frans uit. Kom maar mee! De weg links blijkt richting centrum te gaan. En dat klopt! Ik wordt als maar zieker. Maag, darmen.....we kopen een stokbrood en hopen het station te halen, om daar bij te komen. Dat lukt niet! We moeten steil omhoog en dat trekt het lijf net niet. We duiken rechts een MCDonald in voor een ontbijt. Nou ja, het toilet bedoel ik. Net op tijd. Groen en geel kom ik eruit. Nieuw plan! We zoeken een hotel, zo gaat het niet verder. De GPS brengt ons naar Hotel Holiday Inn. Daar checken we in. Blijken we recht tegenover het station te zitten. De Nederlandse Leonie aan de balie begrijpt en helpt ons. De kamers waren nog niet klaar, maar het lukt haar om er snel een te regelen voor ons. Vooral voor mij. We lopen met de fietsen de garage in en hup naar de kamer. Na 4 uur slapen begin ik aardig op orde te komen. Het Franse stokbrood blijft er in. Goed spul! Dan gaan we met de fiets van Irene op zoek naar een fietsenmaker. De schakeling blijft niet in orde. Met dank aan Leonie hebben we een adresje. Met de kaart in de hand gaan we op zoek. Gevonden! Gesloten! Bloedheet! Op de terugweg langs de bakker. Kop koffie (valt goed!) en croissant bij een vriendelijk stel. Ze zijn benieuwd of we vakantiegangers zijn. Zien er blijkbaar toch net even anders uit! Terug in het hotel, even uit de warmte is toch nog beter voor het lijf.
Nu kijken of we met de trein een stukje naar het noorden kunnen. Avignon, of zo! Ook hier gaat het namelijk al flink op en af! Benieuwd of dat gaat lukken, want we hebben net 10 dagen staking van het spoor gemist!
2280 kilometers op de teller, hoogte 17 meter(op de boot!!)