Dag 11

Dag 11
Vroeg opstaan is gelukt! Alles is droog en om 08:05 uur rijden we weg. Jolan heeft een kan koffie gemaakt. De bedoeling is om te ontbijten in de rij voor de boot. Na een kleine 3 kwartier rijden is de haven in zicht. Ik maak nog een extra rondje over het terrein......zag even niet waar we er op moesten. Wel 2 keer door het tol poortje......15 kronen extra te betalen.....dan staan we in rij 1 bijna vooraan om half 11 gaat de boot. In de wachtruimte staan tafels en stoelen en de de sfeer is alweer prima. We ontbijten uitgebreid, tijd zat. Dan naar de auto, omdat we in de rij moeten betalen. De meiden van de boot vertellen ons dat de honden in de auto moeten blijven of in de honden ruimte. Met de ervaring van eerdere reizen, kiezen we voor de auto. We laten de honden extra goed uit. Beide hoeven niet veel meer te lopen op hun leeftijd! Dan kunnen we aan boord. Wij worden naar het onderste dek gedirigeerd. Ruimte zat! De rijen links en rechts zijn bijna vol. De middelste strook is leeg, maar daar kan niemand meer op, omdat een busje net een klein beetje scheef staat. Wij kunnen nog net achteraan de rechtse rij. Julia en Jolan net niet. Dan pas komt er een bootsman naar beneden. Hij wijst dat Julia nog een beetje op kan schuiven en dan, zo schuin, de auto kan laten staan. We hebben er allen geen goed gevoel bij. De man vind het prima zo en gaat weer. Op aanwijzing van Irene lootst Julia haar auto krap langs de laatste auto links. Zo half overdwars is het beter. Raampjes een beetje open voor de honden en naar boven. We zoeken een plekje. Dan blijkt dat we achteruit varen. Voor een deel van ons niet fijn. Hup, de boel weer opgepakt en naar de voorkant van het schip. Bloedheet hier......plekje gevonden en we zijn op weg voor een dik 3 uur durende tocht. Beetje slapen, beetje naar buiten, beetje misselijk, beetje eten en dan zijn we op de Lofoten. Het regent hier pijpenstelen. Jammer. We rijden eerst even naar links naar het plaatsje met de kortste te naam van de wereld:A!
Daar even op een parkeerplaats. Honden uitlaten, met verbazing kijken naar alle viskoppen die daar te drogen hangen. Stokvis, legt Julia uit. Aha, stinkt behoorlijk en ziet er van dichtbij vrij luguber uit. Dan gaan we de geplande route op. Het landschap is hier totaal anders. Even wennen en wij vinden het niet direct mooier. Kan ook door de zeik regen komen. We hebben nog zo'n 175 kilometer voor de boeg richting Laudvik. Eerst moet er iets fatsoenlijks te eten in. Irene heeft een leuk tentje gezien. Daar hadden ze omeletten, stond er op het bord. We stappen een groot woonhuis binnen. Van de woonkamer heeft een gezellige mevrouw een restaurantje gemaakt. Een vitrine met heerlijke zoetigheden, een grote kan koffie op de toonbank, grote koffiebekers in gezellig kleuren, kunst aan de muur en een standaard met zelf geschilderde ansichtkaarten. Er is op dit moment niemand, maar dat verandert terwijl daar zitten. 2 Duitse jonge meiden komen een bakkie doen. Horen ons praten, Nederlands? Ze grinnikt en zegt met een licht accent: lekker ding, wat heb je mooie ogen! Niet speciaal naar iemand van ons, maar dat waren de eerste woorden die zij van Nederlandse studiegenootjes leerde in Zweden. En nog veel meer, zegt ze, maar dat herhaal ik nu even niet......
Wij laten ons de omeletten en tosti lekker smaken en kunnen de verleiding niet weerstaan. We kiezen wat lekkers uit de vitrine voor vanavond bij de koffie....zelf gemaakt kan en mag je niet laten staan, vinden wij!
Dan weer door. Het eerste stuk is krap en bochtig. Nog veel campers in de buurt, dus hier schiet het niet op. Het zicht op het water, de haventjes en de bergen maken veel goed....voor de bijrijders dan! Verderop wordt het allemaal wat ruimer. Soms schijnt de zon even op een stuk van de berg. Prachtig. In alle haventjes staan de stellages met, zoals we nu weten, stokvis.
Net voor Laudvik is een camping. Wij, Irene en Yvonne, hadden even niet door dat dit de eindbestemming was voor vandaag. Maar omdat we het zat waren, stopten we hier. In eerste instantie niet zo'n goede indruk van de camping, oprit lijkt meer naar een bouwterrein te lijden. Maar als we de receptie binnenlopen zijn we direct om. Een aaneenschakeling van blokhutten, gezellig ingericht en een hartelijk ontvangst maken alles weer goed. Het is droog en fris . 12 graden!
3 minder dan op het vaste land!
Hup, opbouwen en aan de borrel. Inmiddels het vaste ritueel. Het kan buiten, maar binnen in de tent gaat het net iets beter. Ik hoorde al steeds een vreemd vogel geluid. Benieuwd wat het was, ging ik gewapend met camera een rondje over de camping. Niet gelukt. Eerst eten. Julia haalt patatjes in het restaurant. Jolan en Irene maken een salade. En ik? Ik maak de verhalen......
Julia komt terug met gebakken aardappelen! Een frituur is hier niet. Kan wel, maar dan moeten zij zoveel aan verzekeringen betalen, dat het niet rendabel is (hout en vuur gaan soms goed samen, maar in dit geval niet!)
Na het eten hoor ik de vogel weer. Ik sjees naar buiten. Foto gemaakt van 3 voor mij onbekende vogels, nou ja het geluid is mij onbekend. De foto's zijn niet poster waardig, maar goed te zien is, dat het wulpen zijn! Nooit gehoord, wat een bijzondere schreeuw of roep hebben die!
Terug in de tent kijken we naar de dag van morgen. We willen op de Lofoten graag de zee op, naar de walvissen. Opties doorgenomen, plan gemaakt, kijken of het allemaal gaat lukken.
Welterusten, aardig op tijd deze keer!