Dag 12 en 13

Dag 12
Vandaag hebben we maar een klein ritje voor de boeg.
We moeten helaas een natte tent inpakken. Veel geregend vannacht en ook nu is het niet helemaal droog. We ontbijten in de tent en dan gaan we pakken. Nu is het wel droog, maar de tent gaat dat voorlopig niet worden. Wel lastig, want we willen vannacht in een hut slapen. Nou ja, we gaan het wel zien.
We rijden de camping af en de TomTom wijst ons naar rechts. Een toeter achter ons, laat ons stoppen. TomTom heeft gelijk, zegt Julia, maar we zouden toch de binnenweggetjes nemen naar de boot? O ja, dat was ook zo!
Hup, links om. We rijden zo langs de kust van de Lofoten. Een klein zonnetje af en toe. Dan ziet alles er veel mooier uit. We stoppen hier en daar om rustig te kijken en foto's te maken. Er scharrelen wat scholekster in het water en we nemen de kustlijn in ons op. Zodra we in de buurt van de boot komen, zien we die al richting de kust komen. Nog ongeveer 2 kilometer en dan zijn we bij de kade. Ruim op tijd om de boot te zien aankomen en zijn snuit te zien openen. Deze keer passen we er allemaal makkelijk in. De hondjes blijven in de auto en wij gaan aan dek. Lekker weer, geen golfslag, dus goed te doen.
Dan hebben we de Lofoten alweer verlaten en rijden we op de Vesteralen. Even mooi, zo te zien. We rijden door naar Krakberget. Daar willen we op tijd zijn, zodat we even rustig kunnen 'rommelen' of zoals Jolan zegt: "eventjes een beetje landen"!
We huren een heerlijk hutje voor 2 nachten met een optie voor 3. We willen namelijk op walvissafari. Dat kan ivm met de honden niet met z'n vieren. Twee aan twee, dus. Wij (Yvonne en Irene) gaan eerst en als het goed te doen is voor de meer zeeziek gevoelige, dan gaan Julia en Jolan ook. Zo niet dan kan er altijd nog een van ons twee met Jolan mee op de tweede dag. Zo, snap je het nog? Wij wel.
Het hutje is heerlijk, 2 slaapkamers met een badkamer er tussen en een woonkamer, eetkamer en keuken ineen. Ruim en warm genoeg! De vloerverwarming staat op grillen en dat is wel even wennen na al die tent-ervaringen. Hup, alle ramen open.
We pakken uit wat we nodig denken te hebben binnen no- time lijkt het alsof er een bom is ontploft.....
We maken een rondje over het park, nou ja park. De huisjes staan gezellig gegroepeerd om een klein haventje. Hier en daar een wat groter gebouwtje. We zien dat er in een van die schuurtjes een vis schoonmaak fabriekje aan de hand is. Een enorme vis hangt er dood te zijn aan een haak. Een paar mensen staat er vis schoon te maken en te fileren. Later zal blijken dat er een groep Oostenrijkers ieder jaar hier komen om vis te vangen, schoon te maken, in te vriezen en dan mee te nemen naar huis. Wij vragen ons af wat je in hemelsnaam met zoveel vis moet......
Jolan, de brutaalste van ons vieren, pakt 100 kronen mee en gaat naar het schuurtje. Maakt in haar beste Duits een praatje en komt met 2 lappen vis terug! Kabeljauw. Gekocht? Nee joh! Gekregen!
Dus vanavond eten we vis met sla!
We gaan lekker wandelen met de honden, maar die kunnen niet meer op en af. Dus hondjes naar Julia, die lekker in een boek zit. Ik loop alvast door. Sjouw over een bergje om te kijken wat er aan de andere kant is. Natte voeten, want het mos blijkt een spons te zijn. Prachtige kleine bloemetjes er tussen. Aan de andere kant is er een meertje. Het is er prachtig en stil......op het gepiep van een jong vogeltje na. Ik sluip die kant op. Gaat prima op dat mos, maar lopen en kijken tegelijk gaat niet. Het jong blijkt van een wulp te zijn. Maar die laat zich nog even niet zien. Het jong schrikt van mij en gaat aan de wandel. Sorry! Maar de foto is gelukt! Dan hoor en zie ik de volwassen wulp. Ik ben er klaar voor........mooie foto gemaakt in de vlucht! Yes! Even verderop zit een eendje. Niks bijzonders zo op het oog. Ik maak een foto, uiteraard en bij het huisje zien we in het boekje dat het de middelste zaagbek is! Ooit van gehoord? Nou. Op de laatste boot raakten wij in gesprek met vogelaars, die noemde deze eend al als veel voorkomend! Toevallig.
Dan gaan we aan de gebakken vis, heerlijk! Verser kan niet.
De tv gaat aan en we zien nog net dat onze Daphne Schippers de 200 meter in Oslo wint!

Dag 13
Walvissafari!
We ontbijten op tijd en worden dan uitgezwaaid door Julia en Jolan.
Zij gaan een wasje doen, wandelen, lezen, kortom keutelen.
Wij gaan een uurtje rijden om op tijd bij de boot te zijn in Sto. Bij het rode huis in de haven moeten we zijn. Geen straatnamen of huisnummers, maar de grote tekeningen op het huis van walvissen en andere zeedieren zegt genoeg.
We betalen, nog even naar toilet. Camera en verrekijker gecheckt en we kunnen aan boord. Voordat we aan boord gaan, krijgen we uitleg van Evert. Een Nederlandse bioloog, die al heel wat jaren in Noorwegen studeerde en werkt. Hij stelt zijn collega's voor, een meiske uit Amerika en eentje uit Duitsland. Zij doen allerlei onderzoeken onderweg en zijn tevens onze gidsen en vraagbaak.
Dan gaan we beneden kijken naar een veiligheid video en ondertussen varen we de haven uit. Op advies van Evert gaan we naar buiten het dek op. We zijn de eerste en door de wind zoeken we gelijk een plekje tegen de stuurhut aan. Daar blijven we 2 en een half uur tegen aangeplakt staan! De tegenwind zorgt voor veel beweging van de boot. Op 1 been staan is geen optie. Even oversteken naar een ander plekje eigenlijk ook niet! Karamba, wat een tocht.....en waar gaan we helemaal heen! Evert verteld, dat we varen naar een plek, waar er door stroming veel voer voor vissen en vogels omhoog gestuwd wordt. Het is daar 2 kilometer diep, dus ook voor walvissen een prima plek. We proberen niet misselijk te worden en laten ons afleiden door de stormvogels die langs komen. Die blijven vijf jaar op zee, om dan pas aan land te gaan om eieren te leggen, roept Evert ons toe. Een foto er van maken terwijl je heen en weer geslingerd wordt op de boot valt nog niet mee.
Dan komen we in de buurt......de boot gaat even 'stil ' liggen. Dan gaan de meiden naar beneden om te luisteren of er walvissen in de buurt zijn. Wij proberen niet te veel na te denken over dit gedobber. Een knul in het gezelschap, dat al de hele tocht tegen reling met zijn kop vol in de wind blijft staan, krijgt het nu helemaal te kwaad, maar houd het nog net binnen.
Nee nog geen walvis te horen! De boot geeft weer gas!
Aan boord is een vrijwilliger, een gepensioneerde visserman, die met zijn verrekijker ook komt spotten. Hij heeft soep gemaakt voor verderop deze reis. Moet er nu nog niet aan denken.
Zijn geoefende oog ziet een walvis als eerste. The wale is up! Roept 'ie. En dan: at eleven o'clock! We kijken allemaal de genoemde richting uit. Even later spuit de walvis weer. Een potwalvis! Ver weg, maar de bootsman doet zijn best. Vasthouden, naar voren lopen, positie kiezen en hopen dat je aan de goede kant staat.....pff. Dan krijgen we prachtig zicht op de walvis. Hij zwemt een rondje om de boot......positie naar de knoppen....O, nee daar is hij weer. He is sourcing fore the lines, roept de oude visserman. Hij heeft de ervaring dat ook walvissen hun vangst kwamen stelen!
Hij gaat duiken, roept Evert vanaf het dak. Ik kijk door mijn kamera en zie het gebeuren. WoW, prachtig.
Dan pikt ook de microfoon een walvis op. Dezelfde walvis komt weer naar boven en voert zijn show nogmaals op! Een 2e walvis doet dat nog eens, vlak naast de boot. Dobbert eerst een beetje, blaast wat en duikt dan naast de boot onder. Een prachtige foto als resultaat!
Tussen dit alles door brengt een Jan van Gent, met jong, ons ook nog een bezoek. Er zit een kleine kolonie in de buurt, melden de dames. De Duitse gids komt steeds even terug om de Nederlandse naam met ons te oefenen.
Dan gaan we weer terug. We hebben nu windje mee en de boot maakt zo veel minder beweging. Ik neem mijn antibiotica tablet met een slokje cola. Dan ga ik aan een boterham, want er moet wel iets op de maag blijven. We zitten op het voordek. Dan gaat het mis en leeg ik mijn maag aan de vissen. Zo, dat is lang geleden en dan voel ik mij meteen een stuk beter! Even rustig zitten en dan komt de soep voorbij. Vissoep en een vegetarische soep. Boterhammetje erbij. Zo op het dek in het zonnetje, jaja sinds die is gaan schijnen is het prima te doen. Evert verteld dat het gisteren andersom was. Eerst windje mee en toen tegen. De soep serveren was toen geen doen. Dat deden ze pas aan wal. De soep smaakt ook mij goed! Ik neem de vegetarische en Irene de vissoep. Beide lekker.
Dan gaan wij even naar beneden. Moet kunnen nu. Het is nog even wennen, want stil ligt een boot nooit, maar dan vallen we beide als een blok in slaap. Moet niet gekker worden! Als we langzaam wakker worden, komt een van de gidsen vertellen dat het vogeleiland al vlak bij is. We gaan weer naar boven. Een eiland met een vuurtoren en een huisje in zicht. Evert vertelt, dat het nu verlaten is, niemand mag er meer op. De vuurtoren wordt mechanisch bediend.
We zien een zwerm van papegaaiduikertjes door de lucht vliegen. Over en in het water, vlak voor de boot proberen ze visjes te vangen. 17.000 paren zitten er! Prachtig gezicht. Maar haast niet op de foto te krijgen. Dan geeft de kapitein weer gas en met een bocht ( ivm de rotsen onder water) varen we terug naar Sto. Daar zitten nog 2 zeearenden op ons te wachten, wel heel ver weg! Toch gezien!
Het is inmiddels half 6 en wij zijn stront moe!
Op de terugweg krijgen we de boodschappen door geappt. Zoals afgesproken nemen we die mee. Julia en Jolan hebben zich prima vermaakt en zijn benieuwd naar onze ervaringen. De foto's worden bekeken. Een aantal zijn best goed gelukt, al zeg ik het zelf! Jolan heeft al heerlijk gekookt. Na de taco's en een kop koffie bespreken we de dag van morgen. Met als kernvraag: gaan Julia en Jolan ook op walvis safari.
Na een poosje is het antwoord, nee. Dat gaat het niet worden. Zoveel ontberingen met 100 procent kans op zeeziekte, gaan we niet doen.
Oké, dan gaan we morgen weer verder. Wel rustig opstarten, want wij zullen wel even moeten bijkomen van alle ervaringen van vandaag! We zijn te moe om te douchen, hup naar bed. O ja, Sita heeft het heel goed gedaan bij Jolan, Julia en Noa!